Msza Święta w Klasycznym Rycie Rzymskim ze swoim bogactwem starożytnych modlitw, symboli oraz gestów, pozwala wiernym w niezwykły sposób doświadczyć transcendencji Najwyższego Boga oraz zanurzyć się w niezgłębionym misterium Ofiary Chrystusa. Zarówno najbardziej rzucające się w oczy jej aspekty – tj. wspólne zwrócenie się kapłana i wiernych ku Bogu, sakralny język Kościoła (łacina) oraz wiele momentów ciszy i skupienia – jak i całe pozostałe jej bogactwo, sprawiają, że współczesny człowiek nierzadko uświadamia sobie, iż właśnie uczestniczy w rzeczywistości przekraczającej ten świat i jego samego. Tradycyjna liturgia uświadamia, że uczestniczymy w świętym i nieogarnionym misterium Boga, którego centrum stanowi nie człowiek, lecz sam Bóg i jego działanie. Tradycyjna liturgia pozwala właściwie orientować i kształtować swoje życie – przejść od wszechobecnego w dzisiejszym świecie antropocentryzmu do zbawiennego teocentryzmu, do nieustannego pojmowania swojego istnienia i wszelkich swoich działań w odniesieniu do Boga.

OBRZĘDY MSZY ŚWIĘTEJ

WEDŁUG STAROŻYTNEGO I CZCIGODNEGO RYTU RZYMSKIEGO

Ps 50:9
Aspérges me, Dómine, hyssópo, et mundábor: lavábis me, et super nivem dealbábor.
Ps 50:3
Miserére mei, Deus, secúndum magnam misericórdiam tuam.
℣. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper: et in saecula sæculórum. Amen.
Aspérges me, Dómine, hyssópo, et mundábor: lavábis me, et super nivem dealbábor.

Ps 50:9
Pokrop mnie, Panie, hyzopem, a będę oczyszczony; obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.
Ps 50:3
Zmiłuj się nade mną, Boże, według wielkiego miłosierdzia Swego.
℣. Chwała Ojcu, i Synowi i Duchowi Świętemu.
℟. Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.
Pokrop mnie, Panie, hyzopem, a będę oczyszczony; obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.

℣. Okaż nam, Panie, miłosierdzie swoje.
℟. A zbawienie swoje daj nam.
Módlmy się.
Spraw, prosimy Cię, Panie, niech przez to pokropienie wody dostąpimy oczyszczenia ciała, nieskażoności umysłu, obrony zbawienia, bezpiecznej nadziei, umocnienia wiary. Przez Chrystusa Pana naszego.
℟. Amen.

℣. Osténde nobis, Dómine, misericórdiam tuam.
℟. Et salutáre tuum da nobis.
Orémus
Praesta nobis qǽsusumus, Dómine, hac aqua aspérsis, sanitátem córporis, integritátem mentis, tutélam salútis, securitátem spei, corroboratiónem fidei. Per Christum Dóminum nostrum.
℟. Amen.

W Okresie Wielkanocnym zamiast Asperges Me śpiewa się antyfonę Vidi Aquam. (Rit. Rom. Tit. IX. Cap.10)

Ez 47:1-2; 47:9
Vidi aquam egrediéntem de templo, a látere dextro, allelúia: et omnes, ad quos pervénit aqua ista, salvi facti sunt, et dicent, allelúia, allelúia.
Ps 135:1
Confitemini Dómino quóniam bonus: quóniam in saeculum misericórdia eius.
℣. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper: et in saecula sæculórum. Amen.
Vidi aquam egrediéntem de templo, a látere dextro, allelúia: et omnes, ad quos pervénit aqua ista, salvi facti sunt, et dicent, allelúia, allelúia.

℣. Dómine, apud te est fons vitae, allelúia.
℟. Et in lúmine tuo vidébimus lumen, allelúia.
Orémus
Concéde, qǽsusumus omnípotnes Deus: ut qui paschália festa perágimus, caeléstibus desidériis accénsi, fontem vitae sitiámus, Iesum Christum, Dóminum nostrum.
℟. Amen.

Ez 47:1-2; 47:9
Vidi aquam egrediéntem de templo, a látere dextro, allelúia: et omnes, ad quos pervénit aqua ista, salvi facti sunt, et dicent, allelúia, allelúia.
Ps 135:1
Wysławiajmy Pana, bo jest dobry, bo Jego miłosierdzie trwa na wieki.
℣. Chwała Ojcu, i Synowi i Duchowi Świętemu.
℟. Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.
Widziałem wodę wypływającą ze świątyni, z boku prawego, alleluja. A wszyscy, do których przyszła ta woda zostali zbawieni i wołać będą: alleluja, alleluja.

℣. Panie, w Tobie jest źródło życia, alleluja.
℟. I w Twoim świetle będziemy widzieć światło, alleluja.
Módlmy się
Dozwól, prosimy Cię, wszechmogący Boże, aby ci, którzy obchodzą uroczystości paschalne, rozpaleni pragnieniem rzeczy niebieskich, czerpali ze źródła życia Jezusa Chrystusa, Pana naszego. ℟. Amen

Modlitwy u Stopni Ołtarza

We Mszach śpiewanych celebrans i asystujący odmawiają modlitwy u stopni ołtarza, podczas gdy chór śpiewa antyfonę na wejście (introit)

– Introit w dzisiejszej Mszy –

Kapłan stanąwszy u stopni ołtarza czyni znak krzyża i odmawia antyfonę.
Psalm 42 wyraża tęsknotę za Bogiem i za służbą przy Jego ołtarzu. Psalm opuszcza się we Mszach żałobnych i w okresie Męki Pańskiej, z wyjątkiem Mszy świątecznych. W niektórych Mszach wiążących się z uroczystymi obrzędami liturgicznymi opuszcza się wszystkie modlitwy u stopni ołtarza.

In nómine Patris, ☩ et Fílii, et Spíritus Sancti. Amen.

Ant. Introíbo ad altáre Dei. Ad Deum, qui lætíficat iuventútem meam.

Ps 42, 1-5
S. Iúdica me, Deus, et discérne causam meam de gente non sancta: ab hómine iníquo et dolóso érue me.
M. Quia tu es, Deus, fortitudo mea: quare me reppulísti, et quare tristis incédo, dum afflígit me inimícus?
S. Emítte lucem tuam et veritátem tuam: ipsa me deduxérunt, et adduxérunt in montem sanctum tuum et in tabernácula tua.
M. Et introíbo ad altáre Dei: ad Deum, qui lætíficat iuventútem meam.
S. Confitébor tibi in cíthara, Deus, Deus meus: quare tristis es, ánima mea, et quare contúrbas me?
M. Spera in Deo, quóniam adhuc confitébor illi: salutáre vultus mei, et Deus meus.
S. Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
M. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper: et in saecula sæculórum. Amen.

Ant. Introíbo ad altáre Dei. Ad Deum, qui lætíficat iuventútem meam.

℣. Adiutórium nostrum ☩ in nómine Dómini.
℟. Qui fecit coelum et terram.

W imię Ojca ☩ i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Ant. Przystąpię do ołtarza Bożego. Do Boga, który jest weselem i radością moją.

Ps 42, 1-5
S. Wymierz mi, Boże, sprawiedliwość i broń sprawy mojej przeciw ludowi niezbożnemu, wybaw mnie od człowieka podstępnego i niegodziwego.
M. Ty bowiem, Boże, jesteś mocą moją, czemu mię odrzuciłeś? Czemu chodzę smutny, nękany przez wroga?
S. Ześlij Swą światłość i wierność Swoją: niech one mnie wiodą, niech mnie przywiodą na górę Twą świętą, do Twoich przybytków.
M. I przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który jest weselem i radością moją.
S. I będę Cię chwalił na cytrze, Boże, Boże mój. Duszo ma, czemuś zgnębiona i czemu miotasz się we mnie?
M. Ufaj Bogu, bo jeszcze wysławiać Go będę, zbawienie mego oblicza i Boga mojego.
S. Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu.
M. Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.

Ant. Przystąpię do ołtarza Bożego. Do Boga, który jest weselem i radością moją.

℣. Wspomożenie nasze ☩ w imieniu Pana.
℟. Który stworzył niebo i ziemię.

Kapłan głęboko pochylony odmawia spowiedź powszechną. Następnie czyni to ministrant.

Wobec Boga i Jego świętych wyznajemy nasze winy. Miłosierdzie Boże, wstawiennictwo Świętych i absolucja Kościoła oczyszczają nas.

Confiteor Deo omnipotenti, beatae Mariae semper Virgini, beato Michaeli Archangelo, beato Ioanni Baptistae, sanctis Apostolis Petro et Paulo, omnibus Sanctis et vobis fratres, quia peccavi nimis cogitatione, verbo, et opere: mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Ideo precor beatam Mariam semper Virginem, beatum Michaelem Archangelum, beatum Ioannem Baptistam, sanctos Apostolos Petrum et Paulum, omnes Sanctos, et vos fratres, orare pro me ad Dominum Deum nostrum.

S. Misereátur vestri omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis vestris , perdúcat vos ad vitam ætérnam.
℟. Amen.
S. Indulgéntiam, ☩ absolutionem et remissiónem peccatórum nostrórum tríbuat nobis omnípotens et miséricors Dóminus.
℟. Amen.

℣. Deus, tu convérsus vivificábis nos.
℟. Et plebs tua lætábitur in te.
℣. Osténde nobis, Dómine, misericórdiam tuam.
℟. Et salutáre tuum da nobis.
℣. Dómine, exáudi oratiónem meam.
℟. Et clamor meus ad te véniat.
℣. Dóminus vobíscum.
℟. Et cum spíritu tuo.
Orémus.

Spowiadam się Bogu wszechmogącemu, Najświętszej Maryi zawsze Dziewicy, świętemu Michałowi Archaniołowi, świętemu Janowi Chrzcicielowi, świętym apostołom Piotrowi i Pawłowi, wszystkim świętym i wam, bracia, że bardzo zgrzeszyłem, myślą, mową i uczynkiem: moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Przeto błagam Najświętszą Maryję zawsze Dziewicę, świętego Michała Archanioła, świętego Jana Chrzciciela, świętych apostołów Piotra i Pawła, wszystkich świętych, i was, bracia, o modlitwę za mnie do Pana, Boga naszego.

S. Niech się zmiłuje nad wami wszechmogący Bóg, a odpuściwszy wam grzechy, doprowadzi was do życia wiecznego.
℟. Amen.
S. Przebaczenia, ☩ odpuszczenia i darowania grzechów niech nam udzieli wszechmogący i miłosierny Pan.
℟. Amen..

℣. Zwróć się ku nam, Boże, i ożyw nas.
℟. A lud Twój rozraduje się w Tobie.
℣. Okaż nam, Panie, miłosierdzie Swoje.
℟. I daj nam Swoje zbawienie.
℣. Panie, wysłuchaj modlitwę moją.
℟. A wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie.
℣. Pan z wami.
℟. I z duchem twoim.
Módlmy się.

Kapłan, wstępuje po stopniach ołtarza.

Duszę kapłana, wstępującego po stopniach ołtarza, przenika poczucie świętości Boga i wielkości tajemnic, które ma sprawować.

Aufer a nobis, quaesumus, Dómine, iniquitátes nostras: ut ad Sancta sanctórum puris mereámur méntibus introíre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.

Zgładź nieprawości nasze, prosimy Cię, Panie, abyśmy z czystym sercem mogli przystąpić do tajemnic najświętszych. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Kapłan całuje ołtarz, w którym są zamurowane relikwie Świętych.

W pierwszych wiekach Mszę świętą odprawiano przy grobach męczenników, łącząc w ten sposób ich ofiarę z ofiarą Zbawiciela.

Orámus te, Dómine, per mérita Sanctórum tuórum, quorum relíquiæ hic sunt, et ómnium Sanctórum: ut indulgére dignéris ómnia peccáta mea. Amen.

Prosimy Cię, Panie, przez zasługi Świętych Twoich, których relikwie tutaj się znajdują, oraz wszystkich Świętych, abyś mi raczył odpuścić wszystkie grzechy moje. Amen.

Liturgia słowa

Ta część obejmuje śpiewy, modlitwy oraz czytania wyjęte z ksiąg Pisma świętego Starego i Nowego Testamentu.
Podczas Mszy z asystą kapłan okadza ołtarz, następnie diakon okadza celebransa jako przedstawiciela Chrystusa.

Antyfona na Wejście

Jeśli Antyfona nie została odśpiewana przez chór, kapłan przechodzi na prawą stronę ołtarza i odczytuje antyfonę na wejście przypadającą na dany dzień.
Ongiś chór na przemian z wiernymi śpiewał psalm, przeplatany antyfoną podczas gdy duchowieństwo w uroczystej procesji zdążało do ołtarza. Obecnie z psalmu pozostał tylko jeden wiersz.

Zaczynając antyfonę na wejście kapłan żegna się.

Kyrie

Kyrie jest pozostałością odmawianej pierwotnie obszernej Litanii. Diakon śpiewał wezwania, wierni zaś odpowiadali: Panie, zmiłuj się. Język grecki, w którym zachowały się owe odpowiedzi, był pierwotnym językiem liturgii rzymskiej. Błagania nasze zanosimy do Trójcy Przenajświętszej, żebrząc Jej miłosierdzia.

Kapłan staje na środku ołtarza.

Kýrie, eléison.
Kýrie, eléison.
Kýrie, eléison.
Christe, eléison.
Christe, eléison.
Christe, eléison.
Kýrie, eléison.
Kýrie, eléison.
Kýrie, eléison.

Panie, zmiłuj się.
Panie, zmiłuj się.
Panie, zmiłuj się.
Chryste, zmiłuj się.
Chryste, zmiłuj się.
Chryste, zmiłuj się.
Panie, zmiłuj się.
Panie, zmiłuj się.
Panie, zmiłuj się.

Gloria

Gloria nosi nazwę hymnu anielskiego ze względu na pierwsze słowa, którymi aniołowie wielbili narodzonego w Betlejem Chrystusa.
Jest to radosna pieśń chwały ku czci Trójcy Przenajświętszej, dlatego śpiewa się ją we Mszach mających charakter radosny (niedziele, Okres Bożego Narodzenia i Wielkanocy, uroczystości Pańskie, Matki Bożej i Świętych, itp.). Opuszcza się natomiast w innych Mszach.

Gloria in excelsis Deo Et in terra pax homínibus bonæ voluntátis. Laudámus te. Benedícimus te. Adorámus te. Glorificámus te. Grátias ágimus tibi propter magnam glóriam tuam. Dómine Deus, Rex coeléstis, Deus Pater omnípotens. Dómine Fili unigénite, Iesu Christe. Dómine Deus, Agnus Dei, Fílius Patris. Qui tollis peccáta mundi, miserére nobis. Qui tollis peccáta mundi, súscipe deprecatiónem nostram. Qui sedes ad déxteram Patris, miserére nobis. Quóniam tu solus Sanctus. Tu solus Dóminus. Tu solus Altíssimus, Iesu Christe. Cum Sancto Spíritu ☩ in glória Dei Patris. Amen.

℣. Dóminus vobíscum.
℟. Et cum spiritu tuo.
Orémus.

Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Chwalimy Cię. Błogosławimy Cię. Wielbimy Cię. Wysławiamy Cię. Dzięki Ci składamy, bo wielka jest chwała Twoja. Panie Boże, Królu nieba, Boże Ojcze wszechmogący. Panie, Synu Jednorodzony, Jezu Chryste. Panie Boże, Baranku Boży, Synu Ojca. Który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami. Który gładzisz grzechy świata, przyjm błaganie nasze. Który siedzisz po prawicy Ojca, zmiłuj się nad nami. Albowiem tylko Tyś jest święty. Tylko Tyś jest Panem. Tylko Tyś Najwyższy, Jezu Chryste. Z Duchem Świętym ☩ w chwale Boga Ojca. Amen.

℣. Pan z wami.
℟. I z duchem twoim.
Módlmy się.

Aspersja

Przed sumą kapłan kropi wiernych wodą święconą. Obrzęd ten przypomina nam, że jesteśmy odrodzeni wodą chrztu świętego. Gdy kapłan kropi nas ze skruchą żegnamy się. (Rit. Rom. Tit. IX. Cap.2)

Kolekta

Kapłan wraca do mszału, aby przeczytać kolektę zgromadzenia.
W kolekcie kapłan niejako zbiera i przedstawia Bogu uczucia i prośby wiernych powstałe pod wpływem obchodzonej tajemnicy.
Do głównej kolekty dodaje się czasem dodatkowe.

Oremus.

– Kolekta w dzisiejszej Mszy –

℟. Amen.

Módlmy się.

– Kolekta w dzisiejszej Mszy –

℟. Amen.

Lekcja

Pierwsze czytanie jest wyjęte z pism Starego Testamentu lub z Listów i Dziejów Apostolskich. Pan Bóg odpowiada tu na nasze modlitwy, pouczając nas słowem natchnionym o sobie i naszych obowiązkach względem Niego. Czytając w ciągu roku kościelnego słowo Boże, wcielamy w życie zawartą tam naukę.

We mszach z asystą subdiakon śpiewa lekcję. W innych Mszach celebrans śpiewa ją lub głośno czyta.

– Lekcja w dzisiejszej Mszy –

℟. Deo gratias.

– Lekcja w dzisiejszej Mszy –

℟. Bogu dzięki.

Graduał i Alleluja lub Traktus

Tekst śpiewu międzylekcyjnego, wyjęty przeważnie z Psałterza, streszcza pobożne uczucia, jakie nam nasunęło czytanie Pisma świętego. Alleluja – słowo hebrajskie – znaczy: śpiewajcie Panu z weselem.

W dni postne Alleluja jest zastąpione przez traktus – czyli psalm. W Okresie Wielkanocnym śpiewa się Alleluja również w miejsce graduału.

– Graduał w dzisiejszej Mszy –

EWANGELIA

Celebrans przechodzi na środek ołtarza i jeżeli Msza jest bez asysty głęboko pochylony odmawia poniższą modlitwę.
Wargi żadnego człowieka nie są dość czyste, aby głosić słowa samego Boga.

Munda cor meum, ac labia mea, omnípotens Deus, qui labia Isaíæ Prophétæ cálculo mundásti igníto: ita me tua grata miseratióne dignáre mundáre, ut sanctum Evangélium tuum digne váleam nuntiáre. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.

Oczyść serce i wargi moje, wszechmogący Boże, któryś wargi proroka Izajasza oczyścił kamykiem ognistym. W łaskawym zmiłowaniu Swoim racz mię tak oczyścić, abym godnie zdołał głosić Twą świętą Ewangelię. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Błogosławieństwo opuszcza się we Mszach żałobnych.

Iube, Dómine, benedícere. Dóminus sit in corde meo et in lábiis meis: ut digne et competénter annúntiem Evangélium suum. Amen.

Racz pobłogosławić, Panie. Pan niech będzie w sercu moim i na wargach moich, bym godnie i należycie głosił Jego Ewangelię. Amen.

We Mszach z asystą diakon przed odśpiewaniem Ewangelii odmawia modlitwę i prosi kapłana o błogosławieństwo:

Iube, domne, benedícere.

Racz pobłogosławić, ojcze.

Kapłan odpowiada:

Dóminus sit in corde tuo et in lábiis tuis: ut digne et competénter annúntiem Evangélium suum. In nómine Patris, ☩ et Fílii, et Spíritus Sancti. Amen.

Pan niech będzie w sercu twoim i na wargach twoich, byś godnie i należycie głosił Jego Ewangelię. W imię Ojca i Syna ☩ i Ducha Świętego. Amen.

Kapłan przechodzi na lewą stronę ołtarza i czyta lub śpiewa Ewangelię. We Mszach z asystą czyni to diakon. Wierni wraz z kapłanem czynią znak krzyża na czole, ustach i piersi.

℣. Dóminus vobíscum.
℟. Et cum spíritu tuo.
Sequéntia (Initium) ☩ sancti Evangélii secúndum N.
℟. Gloria tibi, Domine.

℣. Pan z wami.
℟. I z duchem twoim.
☩ Ciąg dalszy (albo: Początek) Ewangelii świętej według N.
℟. Chwała Tobie, Panie.

Ewangelii słuchamy stojąc, przez uszanowanie dla słowa Bożego. We Mszy z asystą diakon w uroczystym pochodzie podąża do pulpitu, gdzie odśpiewuje ją wiernym, okadziwszy uprzednio świętą księgę

– Ewangelia w dzisiejszej Mszy –

Skończywszy czytać Ewangelię kapłan całuje mszał i mówi po cichu (z wyjątkiem Mszy żałobnych):

℣. Per Evangelica dicta, deleantur nostra delicta.
℟. Laus tibi, Christe!

℣. Niech słowa Ewangelii zgładzą nasze grzechy.
℟. Chwała Tobie, Chryste.

Credo

Kapłan przechodzi na środek ołtarza.

Uroczyste wyznanie wiary jest naszą odpowiedzią na pouczenia, które otrzymaliśmy w Lekcji i Ewangelii.

Credo odmawia się: w niedziele; w święta 1 klasy; w święta 2 klasy Chrystusa Pana i Najświętszej Maryi Panny; w czasie oktaw Bożego Narodzenia, Wielkanocy i Zesłania Ducha Świętego; w główne święta Apostołów i Ewangelistów, oraz w święto Katedry św. Piotra, Apostoła.

Credo in unum Deum, Patrem omnipoténtem, factórem coeli et terræ, visibílium ómnium et in visibílium. Et in unum Dóminum Iesum Christum, Fílium Dei unigénitum. Et ex Patre natum ante ómnia saecula. Deum de Deo, lumen de lúmine, Deum verum de Deo vero. Génitum, non factum, consubstantiálem Patri: per quem ómnia facta sunt. Qui propter nos hómines et propter nostram salútem descéndit de coelis. Et incarnátus est de Spíritu Sancto ex María Vírgine: Et homo factus est. Crucifíxus étiam pro nobis: sub Póntio Piláto passus, et sepúltus est. Et resurréxit tértia die, secúndum Scriptúras. Et ascéndit in coelum: sedet ad déxteram Patris. Et íterum ventúrus est cum glória iudicáre vivos et mórtuos: cuius regni non erit finis. Et in Spíritum Sanctum, Dóminum et vivificántem: qui ex Patre Filióque procédit. Qui cum Patre et Fílio simul adorátur et conglorificátur: qui locútus est per Prophétas. Et unam sanctam cathólicam et apostólicam Ecclésiam. Confíteor unum baptísma in remissiónem peccatórum. Et exspécto resurrectiónem mortuórum. Et vitam ☩ ventúri saeculi. Amen.

Wierzę w jednego Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych.I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami.Bóg z Boga, światłość ze światłości. Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało.On to dla nas, ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. (tu się przyklęka)I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem.Ukrzyżowany również za nas, pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i pogrzebany.I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo. I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca.I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych: A Królestwu Jego nie będzie końca.Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę. Który mówił przez Proroków.Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów. I oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia ☩ wiecznego w przyszłym świecie. Amen.

Ofiarowanie

℣. Dóminus vobíscum.
℟. Et cum spíritu tuo.

℣. Pan z wami.
℟. I z duchem twoim.

Antyfona na Ofiarowanie

We Mszach uroczystych subdiakon przynosi na ołtarz kielich i patenę z hostią. Ministranci przynoszą ampułki z winem i wodą.

W pierwszych wiekach Kościoła wierni składali na ofiarowanie dary w naturze. W czasie tej procesji z darami śpiewano antyfonę z wersetami psalmu. Śpiewanie antyfony zachowało się we Mszach uroczystych. We Mszach czytanych antyfonę odmawia przynajmniej kapłan.

Orémus

Módlmy się.

– Antyfona na Ofiarowanie w dzisiejszej Mszy –

Ofiarowanie Chleba i Wina

Kapłan podnosi patenę z hostią, którą ofiaruje Bogu.
Ofiarując chleb i wino Kościół ma już na myśli Ofiarę Chrystusa, która niebawem dokona się na ołtarzu pod tymi postaciami.

Suscipe, sancte Pater, omnipotens ætérne Deus, hanc immaculátam hóstiam, quam ego indígnus fámulus tuus óffero tibi Deo meo vivo et vero, pro innumerabílibus peccátis, et offensiónibus, et neglegéntiis meis, et pro ómnibus circumstántibus, sed et pro ómnibus fidélibus christiánis vivis atque defúnctis: ut mihi, et illis profíciat ad salútem in vitam ætérnam. Amen.

Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże, przyjmij tę nieskalaną hostię, którą ja, niegodny sługa Twój, ofiaruję Tobie, Bogu mojemu żywemu i prawdziwemu, za niezliczone grzechy, przewinienia i zaniedbania swoje i za wszystkich tu obecnych, a także za wszystkich wiernych chrześcijan żywych i umarłych, aby mnie oraz im przyczyniła się do zbawienia wiecznego. Amen.

Kapłan wlewa do kielicha wino i kilka kropel wody, którą błogosławi (z wyjątkiem Mszy żałobnych).

Zmieszanie wody z winem jest starodawnym obrzędem liturgii, wyobrażającym łączność Chrystusa z wiernymi. Towarzysząca temu obrzędowi modlitwa podaje przepięknie jego znaczenie.

Deus, qui humánæ substántiæ dignitátem mirabíliter condidísti, et mirabílius reformásti: da nobis per huius aquæ et vini mystérium, eius divinitátis esse consórtes, qui humanitátis nostræ fíeri dignátus est párticeps, Iesus Christus, Fílius tuus, Dóminus noster: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus: per ómnia saecula sæculórum.
Amen.

Boże, który godność natury ludzkiej przedziwnie stworzyłeś, a jeszcze przedziwnej naprawiłeś: daj nam przez tajemnicę tej wody i wina uczestniczyć w Bóstwie Tego, który raczył stać się uczestnikiem naszego człowieczeństwa, Jezus Chrystus, Twój Syn, a nasz Pan. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Kapłan podnosi kielich i ofiaruje wino.

Kościół we Mszy świętej obejmuje swoją modlitwą cały świat, a kielich zbawienia ofiaruje Bogu za całą ludzkość.

Offérimus tibi, Dómine, cálicem salutáris, tuam deprecántes cleméntiam: ut in conspéctu divínæ maiestátis tuæ, pro nostra et totíus mundi salute, cum odóre suavitátis ascéndat. Amen.

Ofiarujemy Ci, Panie, kielich zbawienia, i błagamy łaskawość Twoją, aby jako woń miła wzniósł się przed oblicze Boskiego majestatu Twego za zbawienie nasze i całego świata. Amen.

Kapłan pochylony odmawia modlitwę Azariasza w piecu gorejącym (Dn 3:39-40)

In spíritu humilitátis et in ánimo contríto suscipiámur a te, Dómine: et sic fiat sacrifícium nostrum in conspéctu tuo hódie, ut pláceat tibi, Dómine Deus.

Przyjmij nas, Panie, którzy stajemy przed Tobą w duchu pokory i z sercem skruszonym, a ofiara nasza tak niech się dzisiaj dokona przed obliczem Twoim, aby się podobała Tobie, Panie Boże.

Czyniąc znak krzyża kapłan prosi, aby Duch Święty ofiarę pobłogosławił.

Veni, sanctificátor omnípotens ætérne Deus: et bene ☩ dic hoc sacrifícium, tuo sancto nómini præparátum.

Przyjdź, Uświęcicielu, wszechmogący, wieczny Boże, i pobłogo ☩ sław tę ofiarę, przygotowaną Twemu świętemu Imieniu.

Okadzenie

Kadzidło przedstawia modlitwę wznoszącą się ku Bogu jako woń miła. Jest ono także oznaką czci, jaką otaczamy osoby i rzeczy święte i poświęcone: Eucharystię, celebransa oraz wiernych, członków Chrystusa, poświęconych Bogu.

We Mszach uroczystych Kapłan okadza dary ofiarne i ołtarz. Błogosławiąc kadzidło mówi:

Per intercessiónem beáti Michaélis Archángeli, stantis a dextris altáris incénsi, et ómnium electórum suórum, incénsum istud dignétur Dóminus bene ☩ dícere, et in odórem suavitátis accípere. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.

Za przyczyną świętego Michała Archanioła, stojącego po prawej stronie ołtarza kadzenia, i wszystkich wybranych swoich, niech to kadzidło raczy Pan pobłogo ☩ sławić i jako miłą woń przyjąć. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Okadzając dary ofiarne, mówi:

Incénsum istud a te benedíctum ascéndat ad te, Dómine: et descéndat super nos misericórdia tua.

To kadzidło, któreś pobłogosławił, niech się wzniesie ku Tobie, Panie, a na nas niech zstąpi miłosierdzie Twoje.

Okadzając Krucyfiks ołtarza oraz ołtarz kapłan odmawia część psalmu 140:

Ps 140, 2-4
Dirigátur, Dómine, orátio mea, sicut incénsum, in conspéctu tuo: elevátio mánuum meárum sacrifícium vespertínum.
Pone, Dómine, custódiam ori meo, et óstium circumstántiæ lábiis meis:
ut non declínet cor meum in verba malítiæ, ad excusándas excusatiónes in peccátis.

Ps 140, 2-4
Niech się wzbija ku Tobie modlitwa ma, Panie, niby kadzidło, a wznoszenie rąk moich jak ofiara wieczorna.
Postaw straż, Panie, przy ustach moich, i stałą wartę przy bramie mych warg.
Nie skłaniaj serca mego ku złej sprawie, ku bezbożnemu popełnianiu przestępstw.

Oddając kadzielnicę diakonowi kapłan mówi:

Accéndat in nobis Dóminus ignem sui amóris, et flammam ætérnæ caritátis. Amen.

Niech Pan zapali w nas ogień swej miłości i płomień wiecznego ukochania. Amen.

Diakon okadza celebransa, duchowieństwo i wiernych, którzy biorą udział w ofierze.]

Umycie rąk

Kapłan po okadzeniu lub zaraz po poleceniu ofiar przechodzi na stronę lekcji i umywa palce rąk, mówiąc:

Ps 25, 6-12
Lavábo inter innocéntes manus meas: et circúmdabo altáre tuum. Dómine:
Ut áudiam vocem laudis, et enárrem univérsa mirabília tua.
Dómine, diléxi decórem domus tuæ et locum habitatiónis glóriæ tuæ.
Ne perdas cum ímpiis, Deus, ánimam meam, et cum viris sánguinum vitam meam:
In quorum mánibus iniquitátes sunt: déxtera eórum repléta est munéribus.
Ego autem in innocéntia mea ingréssus sum: rédime me et miserére mei.
Pes meus stetit in dirécto: in ecclésiis benedícam te, Dómine.
℣. Glória Patri.

Ps 25, 6-12
Umywam ręce moje na znak niewinności i obchodzę ołtarz Twój, Panie.
By jawnie ogłaszać chwałę i rozpowiadać wszystkie cuda Twoje.
Miłuję, Panie, siedzibę Twego domu i miejsce przybytku Twej chwały.
Nie zabieraj z grzesznymi mej duszy i życia mego z mężami krwawymi.
W ręku ich zbrodnia, a ich prawica pełna jest przekupstwa.
Ja zaś postępuję w niewinności mojej. Wyzwól mię, zmiłuj się nade mną.
Na drodze równej stoi stopa moja. Na zgromadzeniach będę błogosławił Panu.
℣. Chwała Ojcu.

Chwała Ojcu opuszcza się w okresie Męki Pańskiej i we Mszach żałobnych.

Modlitwa do Trójcy Przenajświętszej

Kapłan wraca na środek ołtarza i pochylony mówi:

Súscipe, sancta Trinitas, hanc oblatiónem, quam tibi offérimus ob memóriam passiónis, resurrectiónis, et ascensiónis Iesu Christi, Dómini nostri: et in honórem beátæ Maríæ semper Vírginis, et beáti Ioannis Baptistæ, et sanctórum Apostolórum Petri et Pauli, et istórum et ómnium Sanctórum: ut illis profíciat ad honórem, nobis autem ad salútem: et illi pro nobis intercédere dignéntur in coelis, quorum memóriam ágimus in terris. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.

Przyjmij, Trójco Święta, tę ofiarę, którą Ci składamy na pamiątkę Męki, Zmartwychwstania i Wniebowstąpienia Jezusa Chrystusa, Pana naszego, oraz na cześć Najświętszej Maryi zawsze Dziewicy, świętego Jana Chrzciciela, świętych Apostołów Piotra i Pawła i tych (których relikwie tutaj się znajdują), i wszystkich Świętych: aby im przyniosła cześć, a nam zbawienie, i aby w niebie raczyli orędować za nami ci, których pamiątkę obchodzimy na ziemi. Przez tegoż Chrystusa Pana Naszego. Amen.

Orate Fratres

Kapłan zwraca się do wiernych i wzywa ich do modlitwy:

Oráte, fratres: ut meum ac vestrum sacrifícium acceptábile fiat apud Deum Patrem omnipoténtem.

Módlcie się, bracia, aby moją i waszą ofiarę przyjął Bóg Ojciec wszechmogący.

Ministranci odpowiadają:

Suscípiat Dóminus sacrifícium de mánibus tuis ad laudem et glóriam nominis sui, ad utilitátem quoque nostram, totiúsque Ecclésiæ suæ sanctæ.

Niech Pan przyjmie ofiarę z rąk twoich na cześć i chwałę imienia Swojego, ku pożytkowi również naszemu i całego swego Kościoła świętego.

Kapłan cicho odpowiada:

Amen.

Sekreta

Jest to modlitwa odmawiana przez kapłana nad darami złożonymi przez wiernych. Wiąże ona ofiarowanie z kanonem, w czasie którego spełnia się Ofiara Chrystusa.

Jeżeli były dodatkowe kolekty, to dodaje się w tym samym porządku również sekrety.

– Sekreta w dzisiejszej Mszy –

Ostatnią kapłan kończy głośno:

Per omnia saecula saeculorum.
℟. Amen.

Przez wszystkie wieki wieków.
℟. Amen.

PRZEISTOCZENIE

Rozpoczyna się najważniejsza część Mszy świętej. Kapłan intonuje uroczystą modlitwę dziękczynną, która stanowi wstęp do kanonu Mszy świętej. Krótki dialog kapłana i wiernych wzywa do zjednoczenia się z modlitwą Kościoła.

℣. Dóminus vobíscum.
℟. Et cum spíritu tuo.
℣. Sursum corda.
℟. Habémus ad Dóminum.
℣. Grátias agámus Dómino, Deo nostro.
℟. Dignum et iustum est.

℣. Pan z wami.
℟. I z duchem twoim.
℣. W górę serca.
℟. Wznieśliśmy je ku Panu.
℣. Dzięki składajmy Panu, Bogu naszemu.
℟. Godne to i sprawiedliwe.

PREFACJA ZWYKŁA

Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre, nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per Christum, Dóminum nostrum. Per quem maiestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominatiónes, tremunt Potestátes. Coeli coelorúmque Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut admitti iubeas, deprecámur, súpplici confessione dicéntes:

Sanctus, Sanctus, Sanctus Dóminus, Deus Sábaoth. Pleni sunt coeli et terra glória tua. Hosánna in excélsis. Benedíctus, qui venit in nómine Dómini. Hosánna in excélsis.

Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze Święty, wszechmogący, wieczny Boże, przez Chrystusa, Pana naszego. Przez Niego Twój majestat chwalą Aniołowie, uwielbiają Państwa, z lękiem czczą Potęgi, Niebiosa i Moce niebios oraz błogosławieni Serafini we wspólnej wysławiają radości. Z nimi to, prosimy, dozwól i naszym głosom wołać w pokornym uwielbieniu:

Święty, Święty, Święty Pan Bóg Zastępów! Pełne są niebiosa i ziemia chwały Twojej. Hosanna na wysokości. Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie. Hosanna na wysokości.

Kanon Mszy Świętej

Kapłan pochyla się głęboko, całuje ołtarz i błogosławiąc dary ofiarne rozpoczyna wielką modlitwę kapłańską: Kanon Mszy świętej.

Kapłan przez Chrystusa błaga Boga, by przyjął ofiarę swego Syna.

Te igitur, clementíssime Pater, per Iesum Christum, Fílium tuum, Dóminum nostrum, súpplices rogámus, ac pétimus, uti accepta habeas et benedícas, hæc ☩ dona, hæc ☩ múnera, hæc ☩ sancta sacrifícia illibáta.

Ciebie przeto, najmiłościwszy Ojcze, pokornie i usilnie błagamy przez Jezusa Chrystusa Syna Twego, Pana naszego, abyś łaskawie przyjął i błogosławił te ☩ dary, te ☩ daniny, te ☩ święte ofiary nieskalane.

Za Kościół wojujący, za papieża, biskupa diecezjalnego i za wszystkich biskupów katolickich.

In primis, quæ tibi offérimus pro Ecclésia tua sancta cathólica: quam pacificáre, custodíre, adunáre et régere dignéris toto orbe terrárum: una cum fámulo tuo Papa nostro Francisco et Antístite nostro et ómnibus orthodóxis, atque cathólicæ et apostólicae fídei cultóribus.

Składamy Ci je przede wszystkim za Kościół Twój święty katolicki, racz go darzyć pokojem, strzec, jednoczyć i rządzić nim na całym okręgu ziemskim wraz ze sługą Twoim, papieżem naszym N. i biskupem naszym N., jak również ze wszystkimi wiernymi stróżami wiary katolickiej i apostolskiej.

Za uczestników; kapłan modli się za tych wiernych, których chce osobliwie polecić Bogu, oraz za wszystkich obecnych.

Meménto, Dómine, famulórum famularúmque tuarum N. et N. et ómnium circumstántium, quorum tibi fides cógnita est et nota devótio, pro quibus tibi offérimus: vel qui tibi ófferunt hoc sacrifícium laudis, pro se suísque ómnibus: pro redemptióne animárum suárum, pro spe salútis et incolumitátis suæ: tibíque reddunt vota sua ætérno Deo, vivo et vero.

Pomnij, Panie, na sługi i służebnice Twoje N. i N. i na wszystkich tu obecnych, których wiara jest Ci znana i oddanie jawne. Za nich to składamy Ci tę ofiarę chwały i oni sami Tobie ją zanoszą za siebie oraz wszystkich swoich, w intencji odkupienia dusz swoich, w nadziei zbawienia i pomyślności, modły też swoje ślą do Ciebie, Boga wiecznego, żywego i prawdziwego.

Początek najbliższej modlitwy ulega zmianie w wybrane święta (patrz propria - Communicantes)

W łączności z Kościołem triumfującym: łącząc się ze Świętymi, wspominamy Matkę Bożą, św. Józefa, Apostołów i dwunastu Męczenników pierwszych wieków.

Communicántes, et memóriam venerántes, in primis gloriósæ semper Vírginis Maríæ, Genetrícis Dei et Dómini nostri Iesu Christi: sed et beati Ioseph, eiusdem Virginis Sponsi, et beatórum Apostolórum ac Mártyrum tuórum, Petri et Pauli, Andréæ, Iacóbi, Ioánnis, Thomæ, Iacóbi, Philíppi, Bartholomaei, Matthaei, Simónis et Thaddaei: Lini, Cleti, Cleméntis, Xysti, Cornélii, Cypriáni, Lauréntii, Chrysógoni, Ioánnis et Pauli, Cosmæ et Damiáni: et ómnium Sanctórum tuórum; quorum méritis precibúsque concédas, ut in ómnibus protectiónis tuæ muniámur auxílio. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum.
Amen.

Zjednoczeni w Świętych Obcowaniu, ze czcią wspominamy najpierw chwalebną zawsze Dziewicę Maryję, Matkę Boga i Pana naszego Jezusa Chrystusa: a także Świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Dziewicy, oraz świętych Apostołów i Męczenników Twoich: Piotra i Pawła, Andrzeja, Jakuba, Jana, Tomasza, Jakuba, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Szymona, i Tadeusza, Linusa, Kleta, Klemensa, Sykstusa, Korneliusza, Cypriana, Wawrzyńca, Chryzogona, Jana i Pawła, Kosmę i Damiana, i wszystkich Świętych Twoich. Dla ich zasług i modlitw racz nas we wszystkim otaczać Swą przemożną opieką. (składa ręce) Przez tegoż Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Kapłan wyciąga ręce nad kielichem i hostią, jak niegdyś czynił to arcykapłan żydowski nad żertwą ofiarną. Chrystus wydaje się w ofierze za nas.

Hanc igitur oblatiónem servitutis nostræ, sed et cunctae famíliæ tuæ, quaesumus, Dómine, ut placátus accípias: diésque nostros in tua pace dispónas, atque ab ætérna damnatióne nos éripi, et in electórum tuórum iúbeas grege numerári. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.

Prosimy Cię przeto, Panie, abyś łaskawie przyjął tę ofiarę od nas sług Twoich, jak również od całego ludu Twego, a dni nasze raczył pokojem Swym napełnić, od potępienia wiecznego nas uchronić i do grona wybranych swoich zaliczyć. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Kapłan błogosławi dary ofiarne.

W ostatniej modlitwie przed przeistoczeniem kapłan prosi Boga o przemienienie chleba i wina w Ciało i Krew Pańską.

Quam oblatiónem tu, Deus, in ómnibus, quaesumus, bene ☩ díctam, adscríp ☩ tam, ra ☩ tam, rationábilem, acceptabilémque fácere dignéris: ut nobis Cor ☩ pus, et San ☩ guis fiat dilectíssimi Fílii tui, Dómini nostri Iesu Christi.

Racz te dary ofiarne, prosimy Cię, Boże, w całej pełni pobło ☩ gosławić, przy ☩ jąć, za ☩ twierdzić, uduchowić i miłymi sobie uczynić, aby się nam stały Cia ☩ łem i Kr ☩ wią najmilszego Syna Twego, Pana naszego Jezusa Chrystusa.

Utożsamiając się z Chrystusem kapłan odtwarza z namaszczeniem Jego ruchy i powtarza słowa wypowiedziane w czasie Ostatniej Wieczerzy. Tajemnica się spełnia. Chrystus przemienia chleb i wino w swoje Ciało i Krew i uobecnia w ten sposób ofiarę krzyżową.

Qui prídie quam paterétur, accépit panem in sanctas ac venerábiles manus suas, elevátis óculis in coelum ad te Deum, Patrem suum omnipoténtem, tibi grátias agens, bene ☩ dixit, fregit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et manducáte ex hoc omnes.

HOC EST ENIM CORPUS MEUM.

On to w przeddzień męki wziął chleb w swoje święte i czcigodne ręce, a podniósłszy oczy w niebo ku Tobie, Bogu, Ojcu swemu wszechmogącemu, dzięki Ci składając pobłogo ☩ sławił, połamał i rozdał uczniom swoim mówiąc: Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy:

TO JEST BOWIEM CIAŁO MOJE.

Kapłan podnosi Hostię, a wierni adorują w ciszy.

Uczcijmy Chrystusa obecnego na ołtarzu, mówiąc po cichu podczas podniesienia: Pan mój i Bóg mój (7 lat odpustu, a dla tych, co mówią co dzień, odpust zupełny raz na tydzień pod zwykłymi warunkami. S. Pen. 26. I. 1937)

Símili modo postquam coenátum est, accípiens et hunc præclárum Cálicem in sanctas ac venerábiles manus suas: item tibi grátias agens, bene ☩ dixit, dedítque discípulis suis, dicens: Accípite, et bíbite ex eo omnes.

HIC EST ENIM CALIX SANGUINIS MEI, NOVI ET AETERNI TESTAMENTI: MYSTERIUM FIDEI: QUI PRO VOBIS ET PRO MULTIS EFFUNDETUR IN REMISSIONEM PECCATORUM.

Hæc quotiescúmque fecéritis, in mei memóriam faciétis.

Podobnie po wieczerzy wziął i ten kielich wspaniały w swoje święte i czcigodne ręce, a ponownie dzięki Ci składając, pobłogo ☩ sławił i podał uczniom swoim, mówiąc: Bierzcie i pijcie z niego wszyscy:

TO JEST BOWIEM KIELICH KRWI MOJEJ, NOWEGO I WIECZNEGO PRZYMIERZA: TAJEMNICA WIARY: KTÓRA BĘDZIE WYLANA ZA WAS I ZA WIELU NA ODPUSZCZENIE GRZECHÓW.

Ilekroć to czynić będziecie, na moją pamiątkę czyńcie.

Kapłan podnosi kielich, a wierni adorują w ciszy.

«To czyńcie na moją pamiątkę». Pamiątka to nie tylko czcze wspomnienie, ale rzeczywiste uobecnienie całej tajemnicy Odkupienia.

Unde et mémores, Dómine, nos servi tui, sed et plebs tua sancta, eiusdem Christi Fílii tui, Dómini nostri, tam beátæ passiónis, nec non et ab ínferis resurrectiónis, sed et in coelos gloriósæ ascensiónis: offérimus præcláræ maiestáti tuæ de tuis donis ac datis, hóstiam ☩ puram, hóstiam ☩ sanctam, hóstiam ☩ immaculátam, Panem ☩ sanctum vitæ ætérnæ, et Calicem ☩ salútis perpétuæ.

My przeto, Panie słudzy Twoi oraz lud Twój święty, pomni na błogosławioną Mękę i Zmartwychwstanie z otchłani, jak również na chwalebne Wniebowstąpienie tegoż Chrystusa Syna Twego, Pana naszego, składamy chwalebnemu majestatowi Twemu z otrzymanych od Ciebie darów ofiarę ☩ czystą, ofiarę ☩ świętą, ofiarę ☩ niepokalaną, Chleb ☩ święty żywota wiecznego i Kielich ☩ wiekuistego zbawienia.

Bóg łaskawie przyjął ofiary Starego Zakonu, choć były one tylko figurą Ofiary Chrystusa; o ileż bardziej przychylnie raczy wejrzeć na Ofiarę Nowego Przymierza.

Supra quæ propítio ac seréno vultu respícere dignéris: et accépta habére, sicúti accépta habére dignátus es múnera púeri tui iusti Abel, et sacrifícium Patriárchæ nostri Abrahæ: et quod tibi óbtulit summus sacérdos tuus Melchísedech, sanctum sacrifícium, immaculátam hóstiam.

Racz wejrzeć na nie miłościwym i pogodnym obliczem i z upodobaniem przyjąć, jak raczyłeś przyjąć dary sługi Swego sprawiedliwego Abla i ofiarę Patriarchy naszego Abrahama, oraz tę, którą Ci złożył najwyższy Twój kapłan Melchizedek, ofiarę świętą, hostię niepokalaną.

Kapłan pochyla się głęboko, całuje ołtarz i żegna się.

Kapłan prosi, żeby ofiara stawiona przed tronem Bożym stała się dla tych, którzy ją przyjmą w Komunii świętej, źródłem błogosławieństwa i łaski.

Súpplices te rogámus, omnípotens Deus: iube hæc perférri per manus sancti Angeli tui in sublíme altáre tuum, in conspéctu divínæ maiestátis tuæ: ut, quotquot ex hac altáris participatióne sacrosánctum Fílii tui Cor ☩ pus, et Sán ☩ guinem sumpsérimus, omni benedictióne coelésti et grátia repleámur. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum.
Amen.

Pokornie Cię błagamy, wszechmogący Boże, rozkaż, niech ręce Twego Anioła świętego zaniosą tę ofiarę na niebieski Twój ołtarz, przed oblicze Boskiego majestatu Twego, abyśmy wszyscy, gdy jako uczestnicy tej ofiary ołtarza przyjmować będziemy najświętsze Ciało i Krew Syna Twego, otrzymali z nieba pełnię błogosławieństwa i łaski. Przez tegoż Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Kapłan modli się za zmarłych: za naszych bliskich i za wszystkich innych, aby Ofiara Chrystusa wyjednała im udział w wiekuistej światłości.

Meménto étiam, Dómine, famulórum famularúmque tuárum N. et N., qui nos præcessérunt cum signo fídei, et dórmiunt in somno pacis. Ipsis, Dómine, et ómnibus in Christo quiescéntibus locum refrigérii, lucis pacis ut indúlgeas, deprecámur. Per eúndem Christum, Dóminum nostrum. Amen.

Pomnij też, Panie, na sługi i służebnice Twoje N. N., którzy nas poprzedzili ze znamieniem wiary i śpią snem pokoju. Im oraz wszystkim spoczywającym w Chrystusie użycz, błagamy Cię, Panie, miejsca ochłody, światłości i pokoju. Przez tegoż Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Kapłan uderza się w pierś.

Myśl o niebie rodzi pokorną i ufną modlitwę. Mimo że grzeszni i bez żadnych zasług, żebrzemy jednak o przebaczenie, ufni, że wraz z Apostołami i Męczennikami dostąpimy szczęścia wybranych w niebie.

Nobis quoque peccatóribus fámulis tuis, de multitúdine miseratiónum tuárum sperántibus, partem áliquam et societátem donáre dignéris, cum tuis sanctis Apóstolis et Martýribus: cum Ioánne, Stéphano, Matthía, Bárnaba, Ignátio, Alexándro, Marcellíno, Petro, Felicitáte, Perpétua, Agatha, Lúcia, Agnéte, Cæcília, Anastásia, et ómnibus Sanctis tuis: intra quorum nos consórtium, non æstimátor mériti, sed véniæ, quaesumus, largítor admítte. Per Christum, Dóminum nostrum.

Nam również, grzesznym sługom Twoim, którzy pokładamy nadzieję w ogromie miłosierdzia Twego, racz przyznać jakąś cząstkę i wspólnotę ze świętymi Apostołami i Męczennikami Twoimi: Janem, Szczepanem, Maciejem, Barnabą, Ignacym, Aleksandrem, Marcelinem, Piotrem, Felicytą, Perpetuą, Agatą, Łucją, Agnieszką, Cecylią, Anastazją i wszystkimi Świętymi Twoimi; prosimy Cię, dopuść nas do ich grona nie jako sędzia zasługi, lecz jako dawca przebaczenia. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Następuje zakończenie kanonu. Chrystus zjednoczył nas ze Sobą w Swojej Ofierze. Złączeni z Nim w chwili, gdy ofiaruje się Bogu Ojcu, by Mu oddać w jedności Ducha Świętego należną cześć i chwałę.

Per quem hæc ómnia, Dómine, semper bona creas, sancti ☩ ficas, viví ☩ ficas, bene ☩ dícis et præstas nobis.

Per ip ☩ sum, et cum ip ☩ so, et in ip ☩ so, est tibi Deo Patri ☩ omnipotenti, in unitáte Spíritus ☩ Sancti, omnis honor, et glória.
Per omnia saecula saecolorum.
℟. Amen.

Przez Niego, Panie, wszystkie te dobra ustawicznie stwarzasz, uświę ☩ casz, oży ☩ wiasz, błogo ☩ sławisz i nam ich udzielasz.

Przez ☩ Niego i z ☩ Nim, i w ☩ Nim jest Ci składana, Boże Ojcze ☩ wszechmogący, w jedności Ducha ☩ Świętego, wszelka cześć i chwała.
Przez wszystkie wieki wieków.
℟. Amen.

Na ołtarzu dokonała się Ofiara Chrystusa. Odpowiadając Amen na słowa kapłana wyrażamy nasze zjednoczenie z tą Ofiarą i gotowość poświęcenia naszego życia na chwałę Bożą.

Komunia Święta

Przygotowanie do Komunii świętej odbywa się w trzech etapach: Modlitwa Pańska z rozwinięciem ostatniej prośby w modlitwie Libera. Następnie łamanie chleba i modły o pokój i jedność Kościoła. Wreszcie modlitwy o owoce Komunii świętej.

Modlitwa Pańska

W Mszach śpiewanych kapłan śpiewa Modlitwę Pańską. W Mszach czytanych wszyscy obecni mogą ją głośno odmawiać razem z kapłanem aż do Amen włącznie, zachowując wskazane przerwy.

Od pierwszych wieków chrześcijaństwa Modlitwa Pańska stanowi przygotowanie do Komunii świętej.

Orémus: Præcéptis salutáribus móniti, et divína institutione formati audemus dicere.

Pater noster, qui es in caelis, Sanctificetur nomen tuum. Adveniat regnum tuum. Fiat voluntas tua, sicut in coelo et in terra. Panem nostrum quotidianum da nobis hodie. Et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. Et ne nos inducas in tentationem.
℟. Sed libera nos a malo.
S. Amen.

Módlmy się. Wezwani zbawiennym nakazem i oświeceni pouczeniem Bożym ośmielamy się mówić:

Ojcze nasz, któryś jest w niebie: święć się Imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. I nie wódź nas na pokuszenie.
℟. Ale nas zbaw ode złego.
S. Amen.

Kapłan rozwija ostatnią prośbę Modlitwy Pańskiej, wzywając wstawiennictwa Matki Bożej, świętych Apostołów i wszystkich świętych.

Líbera nos, quaesumus, Dómine, ab ómnibus malis, prætéritis, præséntibus et futúris: et intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genetríce María, cum beátis Apóstolis tuis Petro et Paulo, atque Andréa, et ómnibus Sanctis, da propítius pacem in diébus nostris: ut, ope misericórdiæ tuæ adiúti, et a peccáto simus semper líberi et ab omni perturbatióne secúri. Per eúndem Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum. Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus. ℣. Per omnia saecula saeculorum.
℟. Amen.

Wybaw nas, prosimy Cię, Panie od wszelkiego zła przeszłego, teraźniejszego i przyszłego, a za przyczyną Najświętszej i chwalebnej zawsze Dziewicy Bogarodzicy Maryi, świętych Apostołów Twoich Piotra i Pawła oraz Andrzeja i wszystkich Świętych, użycz nam miłościwie pokoju za dni naszych, miłosierdzie zaś Twoje niechaj nas wspomoże, abyśmy zawsze byli wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu. Przez tegoż Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
℟. Amen.

Łamanie Postaci Chleba

Kapłan łamie Hostię na trzy części, po czym wpuszcza cząstkę Hostii do kielicha, mówiąc:

℣. Pax ☩ Domini sit ☩ semper vobiscum.
℟. Et cum spiritu tuo.

℣. Pokój ☩ Pański niech ☩ zawsze będzie z wami.
℟. I z duchem twoim.

Dla podkreślenia jedności Ofiary Chrystusowej dawniej mieszano z Najświętszą Krwią cząstkę Hostii ze Mszy biskupa lub ze Mszy poprzedniej.

Haec commíxtio, et consecrátio Córporis et Sánguinis Dómini nostri Iesu Christi, fiat accipiéntibus nobis in vitam ætérnam. Amen.

To sakramentalne połączenie Ciała i Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa, którego mamy przyjąć, niech się nam przyczyni do żywota wiecznego. Amen.

Agnus Dei i Modlitwy o Pokój

Chrystus, Baranek Boży, zgładziwszy grzechy świata przez swoją śmierć, pojednał nas z Bogiem i udzielił prawdziwego pokoju.

Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: miserére nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi: dona nobis pacem.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, obdarz nas pokojem.

W Mszach żałobnych zamiast Zmiłuj się nad nami, mówi się Daj im odpoczynek (dona eis requiem), a w ostatniej inwokacji dodaje się Wieczny (sempiternam). Opuszcza się bicie w piersi.

Modlitwa o pokój i pocałunek pokoju przypominają obowiązek pojednania się z bliźnimi, nim przystąpimy do stołu Pańskiego.

W Mszach z asystą kapłan odmówiwszy modlitwę tu podaną, całuje ołtarz i zwraca się do diakona ze słowami: Pax tecum (Pokój z tobą). Diakon z kolei daje pocałunek pokoju subdiakonowi, a ten duchowieństwu. Ten obrzęd opuszcza się w Mszach żałobnych, nie odmawia się również towarzyszącej mu modlitwy.

Dómine Iesu Christe, qui dixísti Apóstolis tuis: Pacem relínquo vobis, pacem meam do vobis: ne respícias peccáta mea, sed fidem Ecclésiæ tuæ; eámque secúndum voluntátem tuam pacificáre et coadunáre dignéris: Qui vivis et regnas Deus per ómnia saecula sæculórum. Amen.

Panie Jezu Chryste, któryś rzekł Apostołom Swoim: Pokój zostawiam wam, pokój Mój wam daję, nie zważaj na grzechy moje, lecz na wiarę Kościoła Swego i według woli Swojej racz go darzyć pokojem i utwierdzać w jedności: Który żyjesz i królujesz, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Przygotowanie do Komunii

Modlitwy przed Komunią świętą jasno wyrażają jej cel: oczyszczenie z win powszednich, uśmierzenie złych skłonności i zjednoczenie z Bogiem.

Kapłan lekko pochylony odmawia modlitwy przed Komunią świętą.

Dómine Iesu Christe, Fili Dei vivi, qui ex voluntáte Patris, cooperánte Spíritu Sancto, per mortem tuam mundum vivificásti: líbera me per hoc sacrosánctum Corpus et Sánguinem tuum ab ómnibus iniquitátibus meis, et univérsis malis: et fac me tuis semper inhærére mandátis, et a te numquam separári permíttas: Qui cum eódem Deo Patre et Spíritu Sancto vivis et regnas Deus in saecula sæculórum. Amen.

Percéptio Córporis tui, Dómine Iesu Christe, quod ego indígnus súmere præsúmo, non mihi provéniat in iudícium et condemnatiónem: sed pro tua pietáte prosit mihi ad tutaméntum mentis et córporis, et ad medélam percipiéndam: Qui vivis et regnas cum Deo Patre in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia saecula sæculórum. Amen.

Panie Jezu Chryste, Synu Boga żywego, który z woli Ojca, za sprawą Ducha Świętego przez śmierć Swoją dałeś życie światu, wyzwól mię przez to najświętsze Ciało i Krew Swoją od wszystkich nieprawości moich i od wszelkiego zła; spraw także, bym zawsze lgnął do przykazań Twoich i nie dozwól mi nigdy odłączyć się od Ciebie: Który z tymże Bogiem Ojcem i Duchem Świętym żyjesz i królujesz, Bóg na wszystkie wieki wieków. Amen.

Panie Jezu Chryste, przyjęcie Ciała Twego, które ja niegodny ośmielam się spożyć, niech mi nie wyjdzie na sąd i potępienie, ale z miłościwej dobroci Twojej niech będzie dla mnie ochroną duszy i ciała oraz skutecznym lekarstwem: Który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem w jedności Ducha Świętego Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Komunia Kapłana

Przyjmując Ciało i Krew Chrystusa jednoczymy się z Jego Ofiarą i otrzymujemy jej owoce: łaskę do wyrzekania się wszystkiego co jest niemiłe Bogu.

Kapłan przyklęka, bierze do rąk Hostię świętą i mówi:

Panem coeléstem accipiam, et nomen Dómini invocábo.

Przyjmę chleb z nieba i wzywać będę imienia Pańskiego.

Ministrant dzwoni, gdy kapłan uderzając się w piersi trzy razy mówi:

Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea. (x3)

Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł do przybytku mego, ale rzeknij tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja. (3 razy)

Kapłan przyjmuje Ciało Pańskie.

Corpus Dómini nostri Iesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen.

Ciało Pana naszego Jezusa Chrystusa niech strzeże duszy mojej na żywot wieczny. Amen.

Pod wpływem rozważania łaski zjednoczenia z Chrystusem ogarnia duszę uczucie wdzięczności. Kapłan wyraża je słowami psalmu 115, który Pan Jezus odmawiał po Ostatniej Wieczerzy. Po krótkiej adoracji w milczeniu kapłan odkrywa kielich i ujmuje go odmawiając psalm.

Quid retríbuam Dómino pro ómnibus, quæ retríbuit mihi?
Cálicem salutáris accípiam, et nomen Dómini invocábo.
Laudans invocábo Dóminum, et ab inimícis meis salvus ero.

Cóż oddam Panu za wszystko, co dla mnie uczynił?
Przyjmę kielich zbawienia i wzywać będę imienia Pańskiego.
Z uwielbieniem wezwę Pana i będę wybawiony od moich nieprzyjaciół.

Kapłan przyjmuje Krew Pańską.

Sanguis Dómini nostri Iesu Christi custódiat ánimam meam in vitam ætérnam. Amen.

Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa niech strzeże duszy mojej na żywot wieczny. Amen.

Komunia Wiernych

Kapłan okazuje małą Hostię, wypowiadając słowa św. Jana Chrzciciela, którymi wskazał Zbawiciela.

Ecce Agnus Dei, ecce, qui tollit peccáta mundi.

Oto Baranek Boży, oto, który gładzi grzechy świata.

Przyjmujemy Komunię świętą z wielką pokorą, ale również z ufną wiarą setnika.

Kapłan dołącza trzykrotne wyznanie niegodności, które wierni powtarzają trzykrotnie uderzając się w piersi.

Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum, sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea. (x3)

Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł do przybytku mego, ale rzeknij tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja. (3 razy)

Działanie Eucharystii sięga w wieczność.
Podając Komunię świętą kapłan mówi:

Corpus Dómini nostri Jesu Christi custódiat ánimam tuam in vitam ætérnam. Amen.

Ciało Pana naszego Jezusa Chrystusa niech strzeże duszy twojej na żywot wieczny. Amen.

Nie odpowiada się Amen.

Oczyszczenie Kielicha

Modlitwy, które kapłan odmawia przy ablucjach, są przepięknym dziękczynieniem za udzielony nam Chleb Żywota.
Kapłan oczyszcza kielich i umywa palce. We Mszach uroczystych usługuje kapłanowi subdiakon, który następnie odnosi kielich na kredens.

Quod ore súmpsimus, Dómine, pura mente capiámus: et de munere temporáli fiat nobis remédium sempitérnum.

Corpus tuum, Dómine, quod sumpsi, et Sanguis, quem potávi, adhaereat viscéribus meis: et præsta; ut in me non remáneat scélerum mácula, quem pura et sancta refecérunt sacraménta: Qui vivis et regnas in saecula sæculórum. Amen.

Cośmy ustami spożyli, daj, Panie, czystą przyjąć duszą, a ten dar doczesny niech się nam stanie lekarstwem na wieczność.

Ciało Twoje, Panie, które spożyłem, i Krew, którą przyjąłem, niech przylgnie do wnętrza mego, i spraw, by nie pozostała we mnie zmaza grzechowa, posilił mnie bowiem czysty i święty Sakrament: Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Antyfona na Komunię

Kapłan przechodzi do mszału po prawej stronie i odczytuje antyfonę na komunię.
W dawnych wiekach podczas Komunii świętej wiernych śpiewano antyfonę z psalmem.

– Antyfona na Komunię w dzisiejszej Mszy –

℣. Dóminus vobíscum.
℟. Et cum spíritu tuo.

℣. Pan z wami.
℟. I z duchem twoim.

Do głównej modlitwy, tak jak po kolekcie i sekrecie, dołącza się czasem dodatkowe.

Razem z kapłanem dziękujmy Panu Bogu, że raczył nas posilić Ciałem Syna swego Jezusa Chrystusa, i prośmy, aby ta Komunia święta dała nam siłę do spełnienia naszych obowiązków i doprowadziła do żywota wiecznego.

– Pokomunia w dzisiejszej Mszy –

Zakończenie

Kapłan wraca na środek ołtarza, zwraca się do wiernych i mówi:

℣. Dominus vobiscum.
℟. Et cum spiritu tuo.
℣. Ite, Missa est.
℟. Deo gratias.

℣. Pan z wami.
℟. I z duchem twoim.
℣. Idźcie, ofiara spełniona.
℟. Bogu dzięki.

Kapłan pochylony na środku ołtarza odmawia ostatnią modlitwę do Trójcy Przenajświętszej.

Pláceat tibi, sancta Trínitas, obséquium servitútis meæ: et præsta; ut sacrifícium, quod óculis tuæ maiestátis indígnus óbtuli, tibi sit acceptábile, mihíque et ómnibus, pro quibus illud óbtuli, sit, te miseránte, propitiábile. Per Christum, Dóminum nostrum. Amen.

Trójco Przenajświętsza, przyjmij z upodobaniem hołd swego sługi i spraw, niech ta ofiara, którą ja niegodny złożyłem przed obliczem Twego majestatu, Tobie będzie miła, mnie zaś i wszystkim, za których ją ofiarowałem, niech przez miłosierdzie Twoje zjedna przebaczenie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Kapłan całuje ołtarz i błogosławi wiernych – przeżegnaj się.
We Mszach, po których następuje procesja, oraz we Mszach żałobnych błogosławieństwa nie ma.

Benedícat vos omnípotens Deus, Pater, et Fílius, ☩ et Spíritus Sanctus.
℟. Amen.

Niech was błogosławi wszechmogący Bóg, Ojciec, Syn ☩ i Duch Święty.
℟. Amen.

Ostatnia Ewangelia

Prolog Ewangelii według św. Jana uwydatnia łączność tajemnic Wcielenia i Odkupienia. Przy końcu Mszy świętej odmawia się go jako dziękczynienie za odnowienie tych tajemnic w odprawianej ofierze i pomnożenie w nas łaski dziecięctwa Bożego.

Ostatnią Ewangelię odczytuje kapłan po lewej stronie ołtarza. Opuszcza ją, jeżeli następuje procesja.

℣. Dominus vobiscum.
℟. Et cum spiritu tuo.
Initium ☩ sancti Evangélii secúndum Ioánnem.
℟. Gloria tibi, Domine.

J 1, 1-14
In princípio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. Hoc erat in princípio apud Deum. Omnia per ipsum facta sunt: et sine ipso factum est nihil, quod factum est: in ipso vita erat, et vita erat lux hóminum: et lux in ténebris lucet, et ténebræ eam non comprehendérunt.
Fuit homo missus a Deo, cui nomen erat Ioánnes. Hic venit in testimónium, ut testimónium perhibéret de lúmine, ut omnes créderent per illum. Non erat ille lux, sed ut testimónium perhibéret de lúmine.
Erat lux vera, quæ illúminat omnem hóminem veniéntem in hunc mundum. In mundo erat, et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognóvit. In própria venit, et sui eum non recepérunt. Quotquot autem recepérunt eum, dedit eis potestátem fílios Dei fíeri, his, qui credunt in nómine eius: qui non ex sanguínibus, neque ex voluntáte carnis, neque ex voluntáte viri, sed ex Deo nati sunt.

Tu się przyklęka

Et Verbum caro factum est

et habitávit in nobis: et vídimus glóriam eius, glóriam quasi Unigéniti a Patre, plenum grátiæ et veritatis.

℟. Deo gratias.

℣. Pan z wami.
℟. I z duchem twoim.
☩ Początek Ewangelii świętej według Jana.
℟. Chwała Tobie, Panie.

J 1, 1-14
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemnościach świeci i ciemności jej nie ogarnęły.
Był człowiek posłany od Boga, a Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby świadczyć o światłości, aby przez niego wszyscy uwierzyli. Nie był on światłością, ale miał świadectwo dać o światłości.
Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka na ten świat przychodzącego. Na świecie był, a świat był przez Niego stworzony i świat Go nie poznał. Przyszedł do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. A wszystkim, którzy Go przyjęli i uwierzyli w imię Jego, dał moc, aby się stali synami Bożymi, którzy nie z krwi ani z żądzy ciała, ani też z woli ludzkiej, ale z Boga się narodzili.

Tu się przyklęka

A Słowo stało się ciałem

i mieszkało między nami, i widzieliśmy chwałę Jego, pełnego łaski i prawdy, chwałę jako Jednorodzonego od Ojca.

℟. Bogu dzięki.

Antyfona Maryjna

Często po Ostatniej Ewangelii, lub jeszcze w jej trakcie śpiewa się jedną z Antyfon Maryjnych, stosownie do okresu liturgicznego

Od początku Adwentu do Oczyszczenia N. M. P.

Alma Redemptoris Mater, qua pérvia caeli porta manes, et stella maris
Succúrre cadénti, súrgere qui curat pópulo:
Tu quae genuísti, natúra miránte, tuum sanctum Genitórem
Virgo prius ac postérius, Gabriélis ab ore sumens illud Ave, peccatórum miserére.

Matko Odkupiciela, z niewiast najsławniejsza, Gwiazdo morska, do nieba ścieżko najprościejsza. Tyś jest przechodnią bramą do raju wiecznego, Tyś jedyną nadzieją człowieka grzesznego. Racz podźwignąć, prosimy, lud upadający, W grzechach swych uwikłany, powstać z nich pragnący
Tyś cudownie zrodziła światu Zbawiciela, Tyś sama wykarmiła Twego Stworzyciela. Panno przedtem i potem, z świata podziwieniem Uczczona Gabriela wdzięcznym pozdrowieniem, Racz się wstawić, o Panno, za nami grzesznymi, Ratuj nas, opiekuj się sługami Twoimi.

Od 3 lutego do Wielkiego Czwartku

Ave, Regina Caelorum, Ave, Domina Angelorum:
Salve, radix, salve, porta, ex qua mundo lux est orta.
Gaude, Virgo gloriosa, super omnes speciosa,
Vale, o valde decora, et pro nobis Christum exora.

Witaj, Niebios Królowo, witaj, Pani aniołów,
Witaj, Różdżko, witaj Bramo, jasność zrodziłaś światu.
Ciesz się, Panno chwalebna, ponad wszystkie piękniejsza,
Witaj, o Najśliczniejsza, proś Chrystusa za nami.

W Okresie Wielkanocnym, do Zesłania Ducha Świętego

Regina Caeli, laetare, alleluia,
Quia quem meruisti portare, alleluia,
Resurrexit, sicut dixit, alleluia,
Ora pro nobis Deum, alleluia.

Królowo Nieba, wesel się, Alleluja!
Bo Ten, któregoś nosiła, Alleluja!
Zmartwychwstał, jak powiedział, Alleluja!
Módl się za nami do Boga, Alleluja!

Po Zesłaniu Ducha Świętego

Salve Regina, Máter misericórdiae, víta, dulcédo, et spes nóstra, sálve!
Ad te clamámus, éxsules fílii Hévae, ad te suspirámus, geméntes et fléntes in hac lacrimárum válle.
Eia, ergo, advocáta nóstra, íllos túos misericórdes óculos ad nos convérte.
Et Jésum, benedíctum frúctum véntris túi, nóbis post hoc exsílium osténde.
O clémens, o pía, o dúlcis Vírgo María.

Witaj, Królowo, Matko Miłosierdzia, życie, słodyczy i nadziejo nasza, witaj!
Do Ciebie wołamy, wygnańcy, synowie Ewy, do Ciebie wzdychamy jęcząc i płacząc na tym łez padole.
Przeto, Orędowniczko nasza, one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć,
a Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, po tym wygnaniu nam okaż.
O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo!